Inklusief-opleidingen

  • Home
  • Over ons
  • Wat klanten zeggen
  • Opleidingen
    • Systeem in Beeld
    • Systeem in Relaties
    • Systeem in Overleven
    • Systeem in Kracht
    • Systeem in Waar
    • Systeem in Zicht
    • Systeem in Inspiratie
    • Systeem in Leven
  • Individuele begeleiding
  • Workshops
    • WerkAtelier Familie Opstellingen
    • Ik en Geld
    • Voeding – De weg door het spijsverteringsstelsel
  • Blogs
  • Contact

Wat ik jou verwijt

30 maart 2020 by Inge 1 Comment

Hilde van der Geld

Lieve, 

Ik zet een stap vooruit

Mijn wijsvinger wijst ‘Echt waar!’

Jij zet een stap achteruit

Beide handen verloren in je haar

Ik probeer je te krijgen

Jij probeert mij te mijden

Ik vecht verder vooruit

Jij vlucht verder achteruit

Zo dansen we 

Tot aan het ravijn

Ik reik nog naar je hand

Maar jij valt al over de rand

Verdorie, alweer in de afgrond beland

Van bovenaf kijk ik 

en ik vind er wat van:

Hij blijft niet op zijn plek staan! 

Wat heb ik aan zo’n man?!

Ach!

Ik stap achteruit

Jij krabbelt overeind

Ik wil mij begrijpen

Jij wil jou bevrijden

Ik nog een stap achteruit

Jij stapt alweer vooruit

Zo dansen we

Ik terug naar mijn plek

Ik kijk je recht aan 

Besef dan met schrik:

Wie was van haar plek weg? 

Ja, dat was ik!

Wat ik jou verweet

Is wat ik zelf deed

Terug op mijn plek

De schijnwerpers op mij gericht

Zo zie ik helder 

Mijn schaduw op jouw gezicht

Ik draai me om 

Kijk in mijn spiegel

Daar zit een klein meisje 

Huilend op een steen

Huilend, huilend, helemaal alleen

Ik zeg: ‘Sta op lief meisje

Ik reik je mijn hand

Wil je met me dansen?

We herstellen onze band

Ze pakt mijn hand en kijkt me aan

Bang dat ik weer weg zal gaan

Maar ik blijf en kijk haar aan

Het spijt me dat ik je in de kou liet staan

Ze springt in mijn armen, we zwieren rond

Met een traan in mijn ogen 

een glimlach rond mijn mond

Lieve, 

Ik ben dankbaar 

dat ik mijn oorspronkelijkheid

via jouw gezicht 

terugvond.

Inge

Filed Under: Uncategorized

Het moeten moe

16 maart 2020 by Inge Leave a Comment

Mens oh mens, wat een gedoe

Ik ben het moeten moe

Ik zak door mijn hoeven

Ik stort ter aarde

Wat vind ik daar?

Mijn moed

Om adem te halen

Uit te rusten

Te voelen wat ik voel

Oh mijn hemel, doen wat moeD

Ja, dat doet mij echt goed.

Inge

Filed Under: Uncategorized

Wat zullen we eten?

14 januari 2020 by Inge Leave a Comment

‘Wat zullen we eten?’ 

‘Ik weet het niet,’ antwoordt mijn man. ‘Wat wil jij?’ 

‘Iets gezonds, lichts en lekkers’, zeggen we tegelijkertijd, zoals altijd als we de wat-zullen-we-eten-vraag stellen. We staan samen voor de koelkast. 

‘Wortelstamppot?’

‘Nee. Risotto en funghi?’ 

De roerbakgroente is bijna over de houdbaarheidsdatum. Die doen?’ 

Hij trekt zijn schouders op. Ik loop weg en zak op een keukenstoel. Man, du bist anders als ich. 

‘Wat wil ik zelf eten? Ik lik langs mijn lippen, smak, proef. Verdorie. Ik weet niet eens wat ik wil. Als ik het zelf niet weet, komen we er samen zeker niet uit. Duh. Ik wacht. Op een goed idee. Niets. Doe niet zo moeilijk, zeg ik tegen mezelf. Wat maakt het uit? Eet wat hij wil. Nee, nee, nee. Het maakt wel uit. Nee, ik volg hem niet klakkeloos. En nee, ik doe niet moeilijk. Blijkbaar ben ik vergeten te weten wat ik wil eten. Ik wacht en eet niets tot ik het weet. 

Mijn man komt naar de keuken met biefstuk, rijst en veldsla. Ik kijk toe hoe hij kookt. Mijn lege maag trekt mijn aandacht terug naar mijzelf. Wat wil ik? Aha: genoeg eiwitten, een beperkte hoeveelheid koolhydraten en weinig vet. Dat wil ik. Ik ga eiwitten zoeken en zie de zalm. Ja, zalm met roerbakgroente. Naast mijn man ga ik aan de slag. Hij kijkt, maar zegt niets. Ik bak de zalm en de roerbakgroente in olijfolie. Precies zoals ik het wil. Hij doet sla op zijn bord.

‘Wil je ook wat sla op mijn bord doen?’ ‘Nee, geen olie, alleen wat azijn’. ‘Wil jij groente?’ 

‘Graag. Rijst?’ 

‘Nee, geen rijst.’ 

Hij pakt zijn bord en ik het mijne. ‘Hoe was je dag?’, vraag ik als we samen aan tafel zitten.

Inge Witsiers

Filed Under: Uncategorized

Papa

4 oktober 2019 by Inge 3 Comments

Mag ik nog even bij je zitten

voordat ik naar buiten ga?

Mag ik nog even bij je rusten

voordat ik mijn vrouwtje sta?

Zullen we luisteren naar muziek?

Genieten nu het nog kan?

Papa, knuffel nog wat met mij

voordat ik meega met mijn man

Papa, pak me stevig beet

ook als ik schreeuw, huil, vecht of faal

en ik het even niet meer weet

Dan kan ik nu wel gaan

Ik doe het op mijn manier

Papa, als ik terug kom

ben jij dan nog steeds hier?

 Inge Witsiers

Filed Under: Uncategorized

Brengt dit geluk?

14 mei 2019 by Inge Leave a Comment

 

“Een talisman is een voorwerp dat geluk brengt”, lees ik. Tijdens het lezen, pak ik mijn kettinkje tussen duim en wijsvinger. Is dit een talisman?

Het gouden kettinkje heb ik vier jaar geleden van mijn moeder gekregen. Zij droeg het toen zij en mijn vader elkaar het ja-woord gaven. De hangertjes heb ik van mijn oma geërfd, die vier jaar geleden op 92-jarige leeftijd overleed. Ik zie haar voor me met haar bedelarmbandje van sterrenbeelden. Ze had negen bedeltjes en negen kleinkinderen. Ieder kleinkind zou na haar overlijden een bedeltje erven. Maar niet al mijn neven en nichten wilden er een. Dus mocht ik uitkiezen. Zelf ben ik Ram van sterrenbeeld. Die had ze niet. Ik koos Vissen en Tweeling. Mijn opa was Vissen, mijn oma was Tweeling. 

Het kettinkje van mijn moeder verbindt iets wezenlijks van mijn opa en van mijn oma en ik draag het. Ooit was ik geneigd hun lot te dragen. Liefdevol en onmogelijk. Nu draag ik het kettinkje en ik voel me door hen gedragen. Het herinnert me aan wie ik ben en waar ik vandaan kom. Het helpt me mijn plek in mijn systeem aan te nemen. Dat biedt me steun in mijn leven en mijn werk. Gedragen en gesteund in wie ik ben. Ik ben Inge, dochter en kleindochter.

‘Tweeling’ herinnert mij er aan dat ik een ‘alleen geboren tweeling’ ben. Al mijn relaties worden (onbewust) beïnvloed door de vroege scheiding van mijn tweelingbroer. Inmiddels ben ik mij daarvan bewust. Dat helpt. Ik herken mijn gedachten, vrezen, pijn en dynamieken nu. Zo zal ik een ander nooit in de steek laten en de ander mag mij niet verlaten. Bindingsangst en verlatingsangst hand in hand. Liever lekker saampjes, want eenzaamheid vrees ik het meest. Iets in mij gelooft verantwoordelijk te zijn voor zijn dood: ‘Ik heb hem doodgetrapt met al mijn levenslust’. Mijn levenslust dus voortaan onder controle houden, onderdrukken. Wat ga ik anders nog meer aanrichten? Stel je voor een klompje cellen. Dat kan feitelijk niet en toch dat schuldgevoel. Ietwat oververantwoordelijk dat het allemaal mijn schuld is, maakt dat ik me oververantwoordelijk voel voor het wel of niet slagen van mijn relaties. Kansloos. En ik was behoorlijk razend op het leven zelf. Waarom? Dit is niet eerlijk. Mijn tweelingbedeltje herinnert mij aan dit verhaal en helpt me omgaan met mijn angst, rouw, eenzaamheid, verantwoordelijkheid, verlangens, leven. In plaats van me vast te ketenen in een relatie of de ander in de houdgreep bij me te houden, kan ik nu in een liefdevolle, voedende partnerrelatie gelukkig mezelf zijn.

Mooie visie, maar zo lukt het in mijn leven niet altijd.  Het ‘Vissen’ bedeltje herinnert me eraan dat ik ervoor zorg dat ik ‘vrij en in verbinding’ met de ander mijn eigen leven leef. Vissen zwemmen los  van elkaar. Ze kunnen niet in elkaar verstrikt raken. Ze zwemmen met elkaar mee, om elkaar heen of ieder een ander kant op. Dus als ik wil gaan dansen met een vriendin en niet met mijn partner, vreest iets in mij vanuit dat oude verhaal dat hij boos bij mij weg zal lopen. En weggaan mag van mijn bange, innerlijke kind echt niet. Ik ben geneigd thuis bij mijn partner te blijven en ons zo allebei gevangen te zetten. Dan pak ik mijn bedeltjes, herinner ik me dat ik Inge ben met een oud verhaal en dat ik niets te vrezen heb. Ik ga dansen. Hij gaat zijn eigen ding doen. Zeilen, een biertje drinken of … vissen.

Is dit een talisman? Ja. Het herinnert me eraan te doen wat ik doen moet: Inge zijn, vrij en in verbinding zijn. Ik geloof dat het geluk aantrekt. Ja, dit is mijn talisman.

Filed Under: Uncategorized

Liever bemoei ik me met jou, dan dat ik…

7 november 2016 by Inge Leave a Comment

Het is zeven uur ’s avonds. Dstrijkene gordijnen gaan dicht. We hebben gegeten, de tafel is schoongeveegd, kopje thee gezet. Er moet huiswerk worden gemaakt. Maar mijn zoon heeft geen zin. Nog eerst even het nieuw
s lezen op zijn telefoon. Nog eerst even de hond aaien. Nog eerst even zijn zusje klieren. Half acht.

Ik roep hem erbij. “Kom zitten nu, ik zal je helpen.” Ik pak zijn wiskundeboek, ik zoek in zijn agenda welke opgaven hij moet maken. Ik bestudeer het onderwerp, iets met hoeken. “Kom, nu zitten!” Hij komt mopperend rechts naast mij aan tafel zitten. Hij trekt zijn boek naar zich toe, werpt een blik op de opengeslagen bladzijde en duwt even snel het boek weer weg. Ik trek het boek naar mij toe en duw hem zijn schrift, potlood en geodriehoek onder de neus. Ik ben onverzettelijk: “Hoe dan ook, hij zal zijn huiswerk maken!” Ik leun voorover en begin hardop voor te lezen. Hij krast wat in zijn schrift.

Na een tijdje duwen en trekken roep ik geïrriteerd uit: “Zit ik al die moeite te doen om je te helpen, werk je niet mee. Het is jouw huiswerk hoor!” Fel kijk ik hem aan. Hij schreeuwt: “Nou als jij zo tegen mij gaat doen, doe ik wel helemaal niets meer.”

Ik besef dat ik wel erg ver naar voren zit en dat zijn boek wel erg dicht onder mijn neus ligt. Ik zak achteruit terug in mijn stoel en zit dan op een lijn met hem. Ik schuif mijn stoel nog een paar centimeter achteruit en zit net achter hem. Vanuit systemisch werken weet ik: mijn plek als moeder is steunend achter de linker sch
ouder van mijn zoon. Mijn plek als moeder begint als de dochter van mijn eigen ouders. Ik buig mijn hoofd, stel me voor dat mijn ouders achter mij staan en haal een keer diep adem. En nog eens. En nog eens.

Ik kijk opnieuw. Wat raakt me nou zo? Wat gebeurt hier eigenlijk? Al snel is wel helder dat ik de verantwoordelijkheid voor zijn huiswerk met de beste bedoeling en op mijn schouders heb geladen. Gedoe gegarandeerd!

Maar die enorme weerstand tegen het oppakken van zijn taak dan? Huiswerk maken. Hij heeft zo geen zin! Alles doet hij, behalve aan zijn huiswerk beginnen! Ik haal nog eens adem en vertaal: Alles doe ik, behalve aan mijn eigen taak beginnen…. Oeps. Sorry jongen, liever bemoei ik me met jouw huiswerk, liever ‘help’ ik jou, liever veroordeel ik jou, liever vecht ik er met jou om dan dat ik… dan dat ik… dan dat ik… oh, ja… dan dat ik de was ga strijken. 🙁

Bah! Met zware benen sta ik op en loop ik naar de berg was die al vijf dagen op me ligt te wachten. “Nu zal er wel helemaal niets meer van zijn huiswerk terecht komen. Hoe moet dat dan morgen op school? Ik
laat hem in de steek! Wat ben ik voor moeder? Ik had meer geduld moeten hebben, niet zo snel boos mogen worden”, moppert mijn interne criticus, terwijl ik de stekker van het strijkijzer in het stopcontact prik. Zuchtend sta ik voor die enorme hoop. Ik heb geen zin! Ik heb echt geen zin!

Ik ga mijn thee en laptop halen in de keuken, zet een filmpje aan op Netflix. En ik begin. Een handdoek vouwen, makkelijk. Nog een handdoek vouwen, al een klein, net stapeltje. Het is een prima film, de berg wordt ongemerkt kleiner, de nette stapeltjes hoger.

Als ik met de theedoeken naar de keuken loop, zie ik tot mijn grote verbazing mijn zoon gebogen over zijn wiskundeboek en -schrift zitten, potlood en geodriehoek in de hand. Het kind zit huiswerk te maken! Ik sluip terug naar de strijkplank. Voorbeeld doet volgen? Wellicht. Maar hoe dan ook: liever doe ik wat ik doen moeD, dan dat ik me met jou bemoei!

Inge

Filed Under: Uncategorized

Je moet gewoon jezelf zijn?

1 oktober 2016 by Inge 1 Comment

ikspringIk zit onder de perenboom in mijn tuin en lees in een inspirerend tijdschrift: “Je moet gewoon meer ruimte voor jezelf maken!” en op de volgende bladzijde “Je hoeft alleen maar je hart te volgen!”. “Ja, dat is zo waar,” knik en hum ik eerst nog vanuit mijn tuinstoel. En dan stel ik me de vraag: Hoe? Hoe dan?! Gewoon? Alleen maar?!

Ik sta wat geïrriteerd op, koffie halen. Terwijl ik wacht, schieten de wijsheden van grote leraren, de goede tips van een ervaringsdeskundige, de theorieën beschreven in studieboeken door mijn hoofd. Je moet gewoon in je kracht gaan staan! Je moet vooral eerst gronden en je lijf voelen! Je moet je gevoel volgen en weten waar je naar verlangt! Vergeet niet te genieten! Je moet je persoonlijkheid en je competenties ontwikkelen! Je moet een doel hebben. Ja! Je moet leiderschap pakken! Je moet het gewoon doen! Maar je moet ook openstaan! Je moet wel vertrouwen hebben! Je moet je kwetsbaar durven opstellen! Alleen dan kun je helemaal aanwezig zijn! Je moet accepteren wat er wel voor je is. Je moet hulp vragen en aannemen! Het hoeft heus niet allemaal alleen. Je hoeft alleen maar je hart te volgen! Je moet goed naar jezelf luisteren. Je moet positief in het leven staan! Het is gewoon een kwestie van je houding veranderen! Weet je wat jij moet doen?! Jij moet gewoon meer confronteren en minder volgzaam zijn! Je moet meer zelfvertrouwen hebben! Kom nou maar tevoorschijn en word zichtbaar! Zorg je wel goed voor jezelf? Wat inspireert jou dan? Successen wel vieren, hè! Leef bewust! Je hoeft alleen maar goed adem te halen! En wat je vooral niet moet doen? Je moet niet zo negatief, wantrouwend of bang zijn! Je hoeft je niet zo groot te maken! Je moet gewoon niet alle verantwoordelijkheid naar je toetrekken! Je moet niet zoveel denken en vooral nooit oordelen! Heb vriendelijke ogen voor jezelf en je omgeving!

Lange lijst… Ik loop met mijn koffie naar buiten en ga weer onder de perenboom zitten. Het klopt allemaal. Ik heb ervaren dat mezelf zijn mij werkelijk helpt. Ik geloof alleen niet meer dat het MOET. In de meeste gevallen vraagt het eerder ongelofelijk veel MOED. Ik geloof al helemaal niet meer dat het GEWOON is, want als het gewoon was dan deed ik het allemaal vanzelf al. VANZELF, wat is dat eigenlijk? En er staat maar zelden bij HOE ik dat zo kan aanpakken dat het ook werkt. Dat het beklijft. Wat is er voor nodig? Wat moeD ik doen? Want tegen mij zeggen: “Je hoeft niet bang te zijn!” heeft me nog nooit werkelijk gerustgesteld. Het wakkert mijn wantrouwen eerder aan. Tegen mezelf zeggen: “Ja, dat ga ik voortaan zo doen!” leidt ook eerder tot teleurstellend gedrag dan tot succes. Nee, daar kom ik niet verder mee. En zou degene die mij vraagt naar mijn inspiratiebronnen of verlangens eigenlijk zelf antwoorden hebben?Ik kan met mijn hoofd wel snappen dat het goede adviezen zijn, ik kan vaak zelfs snappen wat ik moed DOEN, maar daarmee heb ik het zeker nog niet gedaan. Daarmee heb ik het zeker nog niet zo vaak gedaan dat het een gebaand pad, een nieuwe gewoonte is geworden. Als het erop aankomt, loop ik nog steeds te malen, of te vechten. Ik voel me nog steeds onzeker, doe het wel alleen, laat de ander voor mij bepalen. Ik oordeel stiekem toch, ik heb mijn ruimte allang weer afgestaan, ik ben mijzelf na een uur weer kwijt, denk ik, want mijn lijf voel ik niet meer.

Ik heb dus iemand nodig die mij een veilig kader biedt met heldere handvaten, waarbinnen ik kan uitzoeken, uitproberen, oefenen wat voor mij wel werkt en wat voor mij niet werkt. Ik zoek een plek die mij uitnodigt om op mijn eigen tempo die stappen te zetten die ik niet gewoon vanzelf zet, omdat ik de weg nog niet ken of omdat ik blijkbaar moed nodig heb om ze te zetten. Kan iemand mij laten voelen wat mij uit mijn kracht houdt en wat mij in mijn kracht brengt? Aan wiens hand kan ik weer gaan ademhalen, een nieuw paadje maken en met lijf, hart en ziel ervaren hoe het is om ‘gewoon’ mijZelf te zijn?

De koffie is op, ik voel me loom worden en neig in slaap te vallen. Hé, ik voel me loom worden! Ik voel mijn neiging om in slaap te vallen! Ik voel! Ik voel mijn lijf! Ik heb wél geleerd, een nieuw paadje gecreëerd. Ja, gelukkig heb ik wel een plek en leraren gevonden aan wiens hand ik mocht leren. En gelukkig heb ik samen met mijn zus Yvette en mijn man Jürg precies dat kader kunnen scheppen waarin mensen samen met ons actief stilstaan bij wat boeit, belemmert en beweegt in het leven en werk van alledag!

Ik volg mijn neiging om in slaap te vallen niet. Nee, ik sta op uit mijn stoel, loop richting de trampoline, haal een keer diep adem en ik spring en ik spring en ik spring en ik spring en ik spring!

Inge Witsiers

Filed Under: Uncategorized

Recente berichten

  • Wat ik jou verwijt 30 maart 2020
  • Het moeten moe 16 maart 2020
  • Wat zullen we eten? 14 januari 2020
  • Papa 4 oktober 2019
  • Brengt dit geluk? 14 mei 2019

© INKLUSIEF 2016