Lieve, 

Ik zet een stap vooruit

Mijn wijsvinger wijst ‘Echt waar!’

Jij zet een stap achteruit

Beide handen verloren in je haar

Ik probeer je te krijgen

Jij probeert mij te mijden

Ik vecht verder vooruit

Jij vlucht verder achteruit

Zo dansen we 

Tot aan het ravijn

Ik reik nog naar je hand

Maar jij valt al over de rand

Verdorie, alweer in de afgrond beland

Van bovenaf kijk ik 

en ik vind er wat van:

Hij blijft niet op zijn plek staan! 

Wat heb ik aan zo’n man?!

Ach!

Ik stap achteruit

Jij krabbelt overeind

Ik wil mij begrijpen

Jij wil jou bevrijden

Ik nog een stap achteruit

Jij stapt alweer vooruit

Zo dansen we

Ik terug naar mijn plek

Ik kijk je recht aan 

Besef dan met schrik:

Wie was van haar plek weg? 

Ja, dat was ik!

Wat ik jou verweet

Is wat ik zelf deed

Terug op mijn plek

De schijnwerpers op mij gericht

Zo zie ik helder 

Mijn schaduw op jouw gezicht

Ik draai me om 

Kijk in mijn spiegel

Daar zit een klein meisje 

Huilend op een steen

Huilend, huilend, helemaal alleen

Ik zeg: ‘Sta op lief meisje

Ik reik je mijn hand

Wil je met me dansen?

We herstellen onze band

Ze pakt mijn hand en kijkt me aan

Bang dat ik weer weg zal gaan

Maar ik blijf en kijk haar aan

Het spijt me dat ik je in de kou liet staan

Ze springt in mijn armen, we zwieren rond

Met een traan in mijn ogen 

een glimlach rond mijn mond

Lieve, 

Ik ben dankbaar 

dat ik mijn oorspronkelijkheid

via jouw gezicht 

terugvond.

Inge

Mens oh mens, wat een gedoe

Ik ben het moeten moe

Ik zak door mijn hoeven

Ik stort ter aarde

Wat vind ik daar?

Mijn moed

Om adem te halen

Uit te rusten

Te voelen wat ik voel

Oh mijn hemel, doen wat moeD

Ja, dat doet mij echt goed.

Inge

‘Wat zullen we eten?’ 

‘Ik weet het niet,’ antwoordt mijn man. ‘Wat wil jij?’ 

‘Iets gezonds, lichts en lekkers’, zeggen we tegelijkertijd, zoals altijd als we de wat-zullen-we-eten-vraag stellen. We staan samen voor de koelkast. 

‘Wortelstamppot?’

‘Nee. Risotto en funghi?’ 

De roerbakgroente is bijna over de houdbaarheidsdatum. Die doen?’ 

Hij trekt zijn schouders op. Ik loop weg en zak op een keukenstoel. Man, du bist anders als ich. 

‘Wat wil ik zelf eten? Ik lik langs mijn lippen, smak, proef. Verdorie. Ik weet niet eens wat ik wil. Als ik het zelf niet weet, komen we er samen zeker niet uit. Duh. Ik wacht. Op een goed idee. Niets. Doe niet zo moeilijk, zeg ik tegen mezelf. Wat maakt het uit? Eet wat hij wil. Nee, nee, nee. Het maakt wel uit. Nee, ik volg hem niet klakkeloos. En nee, ik doe niet moeilijk. Blijkbaar ben ik vergeten te weten wat ik wil eten. Ik wacht en eet niets tot ik het weet. 

Mijn man komt naar de keuken met biefstuk, rijst en veldsla. Ik kijk toe hoe hij kookt. Mijn lege maag trekt mijn aandacht terug naar mijzelf. Wat wil ik? Aha: genoeg eiwitten, een beperkte hoeveelheid koolhydraten en weinig vet. Dat wil ik. Ik ga eiwitten zoeken en zie de zalm. Ja, zalm met roerbakgroente. Naast mijn man ga ik aan de slag. Hij kijkt, maar zegt niets. Ik bak de zalm en de roerbakgroente in olijfolie. Precies zoals ik het wil. Hij doet sla op zijn bord.

‘Wil je ook wat sla op mijn bord doen?’ ‘Nee, geen olie, alleen wat azijn’. ‘Wil jij groente?’ 

‘Graag. Rijst?’ 

‘Nee, geen rijst.’ 

Hij pakt zijn bord en ik het mijne. ‘Hoe was je dag?’, vraag ik als we samen aan tafel zitten.

Inge Witsiers

Mag ik nog even bij je zitten

voordat ik naar buiten ga?

Mag ik nog even bij je rusten

voordat ik mijn vrouwtje sta?

Zullen we luisteren naar muziek?

Genieten nu het nog kan?

Papa, knuffel nog wat met mij

voordat ik meega met mijn man

Papa, pak me stevig beet

ook als ik schreeuw, huil, vecht of faal

en ik het even niet meer weet

Dan kan ik nu wel gaan

Ik doe het op mijn manier

Papa, als ik terug kom

ben jij dan nog steeds hier?

 Inge Witsiers

 

“Een talisman is een voorwerp dat geluk brengt”, lees ik. Tijdens het lezen, pak ik mijn kettinkje tussen duim en wijsvinger. Is dit een talisman?

Het gouden kettinkje heb ik vier jaar geleden van mijn moeder gekregen. Zij droeg het toen zij en mijn vader elkaar het ja-woord gaven. De hangertjes heb ik van mijn oma geërfd, die vier jaar geleden op 92-jarige leeftijd overleed. Ik zie haar voor me met haar bedelarmbandje van sterrenbeelden. Ze had negen bedeltjes en negen kleinkinderen. Ieder kleinkind zou na haar overlijden een bedeltje erven. Maar niet al mijn neven en nichten wilden er een. Dus mocht ik uitkiezen. Zelf ben ik Ram van sterrenbeeld. Die had ze niet. Ik koos Vissen en Tweeling. Mijn opa was Vissen, mijn oma was Tweeling. 

Het kettinkje van mijn moeder verbindt iets wezenlijks van mijn opa en van mijn oma en ik draag het. Ooit was ik geneigd hun lot te dragen. Liefdevol en onmogelijk. Nu draag ik het kettinkje en ik voel me door hen gedragen. Het herinnert me aan wie ik ben en waar ik vandaan kom. Het helpt me mijn plek in mijn systeem aan te nemen. Dat biedt me steun in mijn leven en mijn werk. Gedragen en gesteund in wie ik ben. Ik ben Inge, dochter en kleindochter.

‘Tweeling’ herinnert mij er aan dat ik een ‘alleen geboren tweeling’ ben. Al mijn relaties worden (onbewust) beïnvloed door de vroege scheiding van mijn tweelingbroer. Inmiddels ben ik mij daarvan bewust. Dat helpt. Ik herken mijn gedachten, vrezen, pijn en dynamieken nu. Zo zal ik een ander nooit in de steek laten en de ander mag mij niet verlaten. Bindingsangst en verlatingsangst hand in hand. Liever lekker saampjes, want eenzaamheid vrees ik het meest. Iets in mij gelooft verantwoordelijk te zijn voor zijn dood: ‘Ik heb hem doodgetrapt met al mijn levenslust’. Mijn levenslust dus voortaan onder controle houden, onderdrukken. Wat ga ik anders nog meer aanrichten? Stel je voor een klompje cellen. Dat kan feitelijk niet en toch dat schuldgevoel. Ietwat oververantwoordelijk dat het allemaal mijn schuld is, maakt dat ik me oververantwoordelijk voel voor het wel of niet slagen van mijn relaties. Kansloos. En ik was behoorlijk razend op het leven zelf. Waarom? Dit is niet eerlijk. Mijn tweelingbedeltje herinnert mij aan dit verhaal en helpt me omgaan met mijn angst, rouw, eenzaamheid, verantwoordelijkheid, verlangens, leven. In plaats van me vast te ketenen in een relatie of de ander in de houdgreep bij me te houden, kan ik nu in een liefdevolle, voedende partnerrelatie gelukkig mezelf zijn.

Mooie visie, maar zo lukt het in mijn leven niet altijd.  Het ‘Vissen’ bedeltje herinnert me eraan dat ik ervoor zorg dat ik ‘vrij en in verbinding’ met de ander mijn eigen leven leef. Vissen zwemmen los  van elkaar. Ze kunnen niet in elkaar verstrikt raken. Ze zwemmen met elkaar mee, om elkaar heen of ieder een ander kant op. Dus als ik wil gaan dansen met een vriendin en niet met mijn partner, vreest iets in mij vanuit dat oude verhaal dat hij boos bij mij weg zal lopen. En weggaan mag van mijn bange, innerlijke kind echt niet. Ik ben geneigd thuis bij mijn partner te blijven en ons zo allebei gevangen te zetten. Dan pak ik mijn bedeltjes, herinner ik me dat ik Inge ben met een oud verhaal en dat ik niets te vrezen heb. Ik ga dansen. Hij gaat zijn eigen ding doen. Zeilen, een biertje drinken of … vissen.

Is dit een talisman? Ja. Het herinnert me eraan te doen wat ik doen moet: Inge zijn, vrij en in verbinding zijn. Ik geloof dat het geluk aantrekt. Ja, dit is mijn talisman.

Ik zit onder de perenboom in mijn tuin en lees in een inspirerend tijdschrift: “Je moet gewoon meer ruimte voor jezelf maken!” en op de volgende bladzijde “Je hoeft alleen maar je hart te volgen!”. “Ja, dat is zo waar,” knik en hum ik eerst nog vanuit mijn tuinstoel. En dan stel ik me de vraag: Hoe? Hoe dan?! Gewoon? Alleen maar?!